آن که جانان طلبد، بهر چه خواهد جان
را ترک جان گوى ، اگر مى طلبى جانان را
قرب جانان ، هوس هر دل و جان نیست ،
ولى دل کسى داد به جانان ، که نخواهد جان را
دعوى عشق و محبّت نه به حرف است ،
حکیم باید از خون گلو زد رقم این عنوان را
بندگان را همه بر لقمه نظر باشد و بس چشم هر بنده ندارد نظر لقمان را
تا نمیرى ز خودى ، زنده نگردى به خداى نفى کفر است ، که اثبات کند ایمان را
عالِم آن است ، که آزادى عالَم طلبد کامل آن است ، که از خلق برد نُقصان
را
کیست آن بنده زیبنده به جز نفس حسین که به لطفى اثر از قهر برد یزدان را
بحر موّاج کرم اوست که با تشنه لبى نخورد آب و دهد آب لب عطشان را
خالق عزّ و جلّ کرد ز ایجاد حسین ختم بر امّت خاتم کرد و احسان را
دید پیش از گِل ما بار گُنه بر دل ما که آفرید از پى این درد، خدا درمان را
غرق طوفان گناهیم و به یک قطره اشک فضل آن بحر کرم بین ، که خَرد طوفان
را
مظهر اسم عَفوُّ است ، چو این منبع
جود مغفرت جوى و بدین اسم بجو غفران را
حتم شد نار جهنّم چو ز سلطان قِدَم بر بنى آدم اگر زد قَدَم عصیان را
آفتاب از افق جود بر آمد که منم آن که از پرتو خود، نور کند نیران را
شاه اقلیم فتوّت ، عَلَم افراشت که من دست گیرى کنم این امّت سرگردان را
نوع خود را بدهم جان و ز جانان بخرم تا ببینند ملایک شرف انسان را
گوى سبقت به کَرَم در برم از عالَمیان تا نگیرند پس از من به کرم چوگان را
مقصد ممکن و واجب همه تشریف من است نقطه قطب منم ، دایره امکان را
این چنین شد ز ازل شرط عبودیّت من که به خون غلطم و تقدیس کنم سبحان را
تا به دامان زندم دست گنه کار محّب
زده
ام بهر شفاعت به کمر دامان را
درباره این سایت