دوست دارم گمنام و تنها باشم .

روزها با فکر او دیوانه‌ام، شب بیشتر
هر دو دلتنگ همیم، اما من اغلب بیشتر

باد می‌گوید که او آشفته گیسو دیدنی‌ست
شانه می‌گوید که با موی مرتب بیشتر

تا مرا بوسید گفتم: آه ترکم کن، برو
عمق هذیان می‌شود با سوزش تب بیشتر

حرف‌هایش از نوازش‌های او شیرین‌تر است
از هر انگشتش هنر می‌ریزد از لب، بیشتر

یک اتاق و لقمه‌ای نان و کمی آغوش او
من چه می‌خواهم مگر از این مکعب بیشتر؟

سعید_صاحب_علم

روزها با فکر او دیوانه‌ام، شب بیشتر
هر دو دلتنگ همیم، اما من اغلب بیشتر

باد می‌گوید که او آشفته گیسو دیدنی‌ست
شانه می‌گوید که با موی مرتب بیشتر

تا مرا بوسید گفتم: آه ترکم کن، برو
عمق هذیان می‌شود با سوزش تب بیشتر

حرف‌هایش از نوازش‌های او شیرین‌تر است
از هر انگشتش هنر می‌ریزد از لب، بیشتر

یک اتاق و لقمه‌ای نان و کمی آغوش او
من چه می‌خواهم مگر از این مکعب بیشتر؟

سعید_صاحب_علم

آن که جانان طلبد، بهر چه خواهد جان را                            ترک جان گوى ، اگر مى طلبى جانان را
قرب جانان ، هوس هر دل و جان نیست ، ولى              دل کسى داد به جانان ، که نخواهد جان را
دعوى عشق و محبّت نه به حرف است ، حکیم                 باید از خون گلو زد رقم این عنوان را
بندگان را همه بر لقمه نظر باشد و بس                                                                       چشم هر بنده ندارد نظر لقمان را
تا نمیرى ز خودى ، زنده نگردى به خداى                   نفى کفر است ، که اثبات کند ایمان را
عالِم آن است ، که آزادى عالَم طلبد                    کامل آن است ، که از خلق برد نُقصان را
کیست آن بنده زیبنده به جز نفس حسین                                        که به لطفى اثر از قهر برد یزدان را
بحر موّاج کرم اوست که با تشنه لبى                                    نخورد آب و دهد آب لب عطشان را
خالق عزّ و جلّ کرد ز ایجاد حسین                                            ختم بر امّت خاتم کرد و احسان را
دید پیش از گِل ما بار گُنه بر دل ما                                                    که آفرید از پى این درد، خدا درمان را
غرق طوفان گناهیم و به یک قطره اشک             فضل آن بحر کرم بین ، که خَرد طوفان را
مظهر اسم عَفوُّ است ، چو این منبع جود                                    مغفرت جوى و بدین اسم بجو غفران را
حتم شد نار جهنّم چو ز سلطان قِدَم                                                    بر بنى آدم اگر زد قَدَم عصیان را
آفتاب از افق جود بر آمد که منم                                                    آن که از پرتو خود، نور کند نیران را
شاه اقلیم فتوّت ، عَلَم افراشت که من                   دست گیرى کنم این امّت سرگردان را
نوع خود را بدهم جان و ز جانان بخرم                                             تا ببینند ملایک شرف انسان را
گوى سبقت به کَرَم در برم از عالَمیان                                 تا نگیرند پس از من به کرم چوگان را
مقصد ممکن و واجب همه تشریف من است                                      نقطه قطب منم ، دایره امکان را
این چنین شد ز ازل شرط عبودیّت من                            که به خون غلطم و تقدیس کنم سبحان را
تا به دامان زندم دست گنه کار محّب                                                             زده ام بهر شفاعت به کمر دامان را

ای عشق همه بهانه از توست                                   من خامشم این ترانه از توست
آن بانگ بلند صبحگاهی                                                    وین زمزمه ی شبانه از توست
من انده خویش را ندانم                                                             این گریه ی بی بهانه از توست
ای آتش جان پاکبازان                                                       در خرمن من زبانه از توست
افسون شده ی تو را زبان نیست                               ور هست همه فسانه از توست
کشتی مرا چه بیم دریا؟                                                                     طوفان ز تو و کرانه از توست
گر باده دهی و گرنه ، غم نیست                       مست از تو ، شرابخانه از توست
می را چه اثر به پیش چشمت؟                                         کاین مستی شادمانه از توست
پیش تو چه توسنی کند عقل؟                                 رام است که تازیانه از توست
من می گذرم خموش و گمنام                                   آوازه ی جاودانه از توست

چون سایه مرا ز خاک برگیر                                                              کاینجا سر و آستانه از توست